Σήμερα δεν άφησα μια τραγουδίστρια στην πρόβα να πει κάποιο από τα κομμάτια της. Θα εξηγήσω το λόγο και ελπίζω να με καταλάβετε. Σαν μουσικός εργάζομαι με την τέχνη μου ανάλογα με το αντικείμενο που έχω επιλέξει κάθε φορά. Όταν αυτό έχει να κάνει με κομμάτια-τραγούδια που ακούμε στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, στα νυχτερινά μαγαζιά ή οπουδήποτε αλλού, τότε εγώ καλούμαι να βρω το σημείο που αγγίζει τους ακροατές της ορχήστρας που ασχολούμαι και να κερδίσω το αξιοπρεπέστατο μεροκάματο μου.
Μερικές φορές όμως είναι κάποια κομμάτια που αρνούμαι να τα παίξω σε μαγαζιά, γιατί είναι τα αγαπημένα μου. Δεν είναι πολλά, αλλά είναι κάποια που τα κρατάω για μένα. Ο λόγος είναι απλός. Όταν κάτι το ακούς καθημερινά, το συνηθίζεις και χάνει το ενδιαφέρον του. Έτσι λοιπόν θέλω κι εγώ, αν ποτέ βγω να διασκεδάσω να έχω και κάτι που δεν το έχω ακούσει μερικές εκατοντάδες φορές.
Το τραγούδι λοιπόν που δεν άφησα να γίνει πρόβα σήμερα είναι ένα “¨κλασσικό” ελληνικό μπουζουκοτράγουδο, που άκουσα σε ένα μαγαζί που έπαιζαν κάποιοι φίλοι μου πριν καιρό και μου είχε αρέσει ιδιαίτερα. Δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι το έχω ακούσει πάνω από 20 φορές σήμερα. (Και τώρα αυτό ακούω).
Δεν ξέρω γιατί μου αρέσει. Απλά το λατρεύω.
